Gastcolumn van een biologiedocent: ‘De jongens zijn ineens doodstil’

Inge Huijser is docent biologie & verzorging en mentor aan GSR Rotterdam. Ze geeft normaal gesproken biologieles aan de brugklas havo/vwo, maar staat nu voor een klas eerstejaars basis- en kaderleerlingen. Dat is andere koek, en het zweet staat haar op de rug na een les vol onverwachte opmerkingen en vragen.

Wil je ook een gastcolumn schrijven over jouw ervaringen in het onderwijs? Mail ons. 

Ik heb de B1A-klas van een zwangere collega overgenomen. In deze klas zitten 15 kinderen die basis en kader volgen, en dat is echt een andere tak van sport. Ze nemen geen blad voor de mond, vinden nooit iets raar en vragen alles wat er in hen opkomt.

Deze les pak ik een microscoop, omdat we binnenkort een practicum gaan doen. Ik begin met het aandoen van het lampje. Dat roept bij Rachel gelijk een herinnering op: “Mevrouw! Bij ons thuis is gisteren de stroom uitgevallen!” (Er wordt in B1A nooit op een normaal volume met elkaar gesproken). Lisa gilt erachteraan: “Zeker de energierekening weer niet betaald!” 

Ik probeer de aandacht weer naar de microscoop te krijgen, maar Sorina roept: “Gaan we onszelf onder de microfoon bekijken?! Dat vind ik echt smerig!” Ik vertel dat we inderdaad een haar van onszelf gaan bekijken. “Een haar???” 

Snor

Dan, een stuk zachter: “O, mevrouw? Ik heb een vraag.” Ik ben erg benieuwd naar haar vraag, nu ze op zo’n ongebruikelijk zachte toon praat. “Kom maar op met die vraag”, zeg ik. Ze kijkt even weifelend om zich heen, wijst dan naar haar schoot en zegt: “Het gaat om daar beneden, en u bent toch van biologie?” Ik knik. Ze aarzelt nog steeds: “Mevrouw, er zitten wel jongens bij…” De jongens, die normaal nooit naar de meiden luisteren, zijn ineens doodstil. “Ik geloof dat ze het ook wel willen horen”, moedig ik Sorina aan. 

Dan komt het: “Nou, als je nog geen haar hebt daar beneden, kan het dan zo zijn dat je ’s morgens wakker wordt met allemaal haar?” Ze meent het heel serieus en de jongens zijn nog steeds stil, blijkbaar zijn ook zij benieuwd naar het antwoord. Ik wijs naar de jongens. “Kijk, zij hebben allemaal nog geen baard. Denk je dat morgen één van hen zomaar met een baard op school komt?” Sorina lacht en schudt haar hoofd. Ik zeg: “Nou, dat gebeurt daar beneden dus ook niet in één keer.”

Het is weer gedaan met de rust, want nu ontdekt Rosalyn een snorhaar bij Samed en gilt door de klas: “Samed krijgt een snor!” Plotseling staan alle anderen bij Sameds tafel om de bewuste snorhaar met eigen ogen te kunnen aanschouwen. 

Een hand van Samed

Het duurt een poos voordat ik iedereen weer op z’n plek heb en doe dan weer een verwoede poging om terug te keren naar de microscoop. Ik noem nog een paar onderdelen, maar zo gauw ik de ‘revolver’ aanwijs, weet ik dat ik dat woord beter niet had kunnen gebruiken. “Mevrouw! De broer van een vriendin van mij had laatst een wapen mee naar school! Maar dat was niet deze school hoor!” 

Het zweet staat me op de rug wanneer ik aan het eind van de les mijn schatjes uitzwaai. Van Samed krijg ik, zoals na elke les, een hand: “Bedankt voor de leuke les”, zegt hij beleefd. “Ik heb veel zin in het practicum, mevrouw.” “Ik ook!” “Ik ook!” “Ja, ik ook!”, gilt de rest door elkaar.

“Nou, ik ook hoor”, lieg ik, met een glimlach op mijn gezicht. Ach, nog maar een paar weken, dan komt mijn collega weer terug en neemt ze deze mooie leerlingen weer van mij over. 

Maar ik weet eigenlijk niet goed of ik daar nu blij of verdrietig om ben.

Inge Huijser is docent biologie en verzorging, en mentor aan GSR Rotterdam.